کد مطلب:225625 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:237
حدیث سلسلة الذهب در نیشابور
مردم نیشابور، بی صبرانه مشتاق زیارت حضرت رضا علیه السلام بودند؛ بنابراین از حضرت تقاضا كردند اندكی توقف فرماید، تا چهره ی جذاب و متین آن یادگار رسول صلی الله علیه و آله را ببینند. امام علیه السلام در حالی كه لباس ساده یی بر تن داشت، در برابر مردم قرار گرفت.
مردم با دیدن آن حضرت، بی تابانه فریاد شوق برداشتند! دو نفر از حافظان حدیث، به نام ابوذرعه و محمد بن اسلم، مردم را به سكوت دعوت می كردند، و كلمات دلربای آن حضرت را با صدای بلند برای مردم بیان می فرمودند.
حضرت رضا علیه السلام حدیثی را كه مربوط به توحید و یگانگی ذات حق است، بدین سان بیان فرمودند: «كلمة لا اله الا الله حصنی فمن قالها دخل حصنی و من دخل حصنی امن من عذابی» یعنی: «كلمه ی طیبه ی لا اله الا الله، دژ استوار من است. هر كس آن را بگوید، به این دژ استوار وارد می شود؛ و اگر در آن وارد شد، از عذاب روز رستاخیز در امان خواهد بود!»
سپس هنگامی كه مركب آن حضرت می خواست حركت كند، برای تكمیل این سخن والا و ارزنده، سر مباركشان را از هودج و كجاوه، بیرون آورند. مردم همه متوجه شدند كه امام علیه السلام قصد بیان مطلبی را دارند. بار دیگر سكوت بر همه جا حكمفرما شد. امام علیه السلام به دنبال این حدیث افزودند: «ولكن بشرطها و انا من شروطها.» یعنی: «و اما به شرطی - با اشاره به خویش - و من از شروط آن هستم.»
منظور امام از بیان این حدیث قدسی، سه نكته بوده است: اول آنكه، با نقل نام پدران و اجداد خود، كه هر كدام حدیث را از دیگری، و در نهایت، جبرئیل امین علیه السلام از مقام ربوبی
[ صفحه 48]
شنیده است، پدران بزرگوار خود را، كه همه خلفای واقعی حقند، به یاد مردم آورد. دوم آنكه، موضوع یگانه پرستی و خداپرستی را، كه پایه ی همه اعتقادات است، یادآوری كرد، تا مردم گول طاغوت های زمان و زورمندان طاغوت صفت را نخورند. سوم آنكه، یگانه پرستی و خداپرستی واقعی و خالی از شرك و ریا، مستلزم ولایت اهل بیت علیهم السلام است؛ و تا رهبری عادلانه در جامعه ی مسلمانان برقرار نشود، این امر امكان پذیر نخواهد بود.
در تاریخ آمده است كه، هنگام نوشتن این حدیث، مردم مشتاق، آن چنان آمادگی داشتند، كه بیست و چهار هزار قلمدان در اختیار گرفته بودند، تا در نوشتن كلمات گهربار فرزند پیغمبر صلی الله علیه و آله به كار گیرند.
مردم با دیدن آن حضرت، بی تابانه فریاد شوق برداشتند! دو نفر از حافظان حدیث، به نام ابوذرعه و محمد بن اسلم، مردم را به سكوت دعوت می كردند، و كلمات دلربای آن حضرت را با صدای بلند برای مردم بیان می فرمودند.
حضرت رضا علیه السلام حدیثی را كه مربوط به توحید و یگانگی ذات حق است، بدین سان بیان فرمودند: «كلمة لا اله الا الله حصنی فمن قالها دخل حصنی و من دخل حصنی امن من عذابی» یعنی: «كلمه ی طیبه ی لا اله الا الله، دژ استوار من است. هر كس آن را بگوید، به این دژ استوار وارد می شود؛ و اگر در آن وارد شد، از عذاب روز رستاخیز در امان خواهد بود!»
سپس هنگامی كه مركب آن حضرت می خواست حركت كند، برای تكمیل این سخن والا و ارزنده، سر مباركشان را از هودج و كجاوه، بیرون آورند. مردم همه متوجه شدند كه امام علیه السلام قصد بیان مطلبی را دارند. بار دیگر سكوت بر همه جا حكمفرما شد. امام علیه السلام به دنبال این حدیث افزودند: «ولكن بشرطها و انا من شروطها.» یعنی: «و اما به شرطی - با اشاره به خویش - و من از شروط آن هستم.»
منظور امام از بیان این حدیث قدسی، سه نكته بوده است: اول آنكه، با نقل نام پدران و اجداد خود، كه هر كدام حدیث را از دیگری، و در نهایت، جبرئیل امین علیه السلام از مقام ربوبی
[ صفحه 48]
شنیده است، پدران بزرگوار خود را، كه همه خلفای واقعی حقند، به یاد مردم آورد. دوم آنكه، موضوع یگانه پرستی و خداپرستی را، كه پایه ی همه اعتقادات است، یادآوری كرد، تا مردم گول طاغوت های زمان و زورمندان طاغوت صفت را نخورند. سوم آنكه، یگانه پرستی و خداپرستی واقعی و خالی از شرك و ریا، مستلزم ولایت اهل بیت علیهم السلام است؛ و تا رهبری عادلانه در جامعه ی مسلمانان برقرار نشود، این امر امكان پذیر نخواهد بود.
در تاریخ آمده است كه، هنگام نوشتن این حدیث، مردم مشتاق، آن چنان آمادگی داشتند، كه بیست و چهار هزار قلمدان در اختیار گرفته بودند، تا در نوشتن كلمات گهربار فرزند پیغمبر صلی الله علیه و آله به كار گیرند.